Kimsesiz Çocuk

Üşüyordu çocuk bir sabah uyandığında,sımsıcak bir kucağın boşluğuydu sanki heryer ve heryer üstüne geliyordu!Titreme damağını çatlatıyordu kimsesizlerin mekanında,kimsenin olmadığı,kimsenin saçını okşamadığı bir yerde...Dışarısı alabildiğince geniş bir tavazu ırmağı misali ama yüreği dargındı inadına çocuğun ve susuyordu sadece kadırımlarda dolaşırken.Eller cepte,cepte beş kuruş yoktu,yürekte bir sevgi yoktu,umut vardı belki de onu yaşatan ve inadına gülmseten!
Aklına gelmişti tüm yaşadıkları,nasıl bir hayale kapılıp,tarumar olduğunu düşünüyordu.Fikirden fikire köprüler kurmuştu oysa;hepsi yıkılıverdi..O saatten sonra,o andan sonra,giden gittikten sonra üşümüye başladı ve bir daha geçmedi umarsız üşümeler...Çocuktu hala yüreği ve masumdu,saftı.Gitmek istiyordu öğle aralarının sonsuz hüzün veren sancılarından ve usulca geçmek istiyordu yokluğundan varlığına.Elinde bir çare ile yüreğindeki sonsuz umuduyla kapı aralarındaki masumane gülümsemeyi unutmuyordu ama sonu hayal kırıklığının ülkesi olsa bile...Çokça bir vakit beklemişti beklenmeyecekleri saati olmayan bir boşlukta,sancı üstüne sancı,ağrı üstüne acı bir ağrı...Zaman kayıptı bileğinde,çoktan ölmüştü akşama yakın,adımlar geriye dönmeye başlıyordu isteksizce,boynu tutula tutula...
Karanlıktı tüm aydınlık gördüğü yerler artık,dönüyordu yorgun dizleriyle ve üşümeler daha da artmıştı,o caddelerden,birlikte düşlediği o kaldırımüstü lokantaların önünden,birlikte gitmeyi sandığı en sevdiği kitapların olduğu kitapçının önünden geçiyordu umutsuzca,yorgunca,biraz nemlice...
Kendine eylemişti oysa,kendini kandırmıştı sahte düşüncelerle ve biliyordu ki o kaldırımüstü lokantasına gidemiyecekti beklediğiyle,özlediğiyle,tutkunuyla...Ve biliyordu ki o kitapçı bir daha o kadar kalabalık olmayacaktı ve biliyordu ki asla beklediği ölmeyecekti onda!
Ve bu satırlar usul usul yanarken çocuk halâ üşüyordu!


Kasım2009

ölüm geliyor akla

Ölüm geliyor akla ilk farkedilenden son farkedilene.Duyuluyor sesi apansız koşuşturmalarda,anlatılan her hikayenin bilinçsiz içeriğinde...Ölüm geliyor varettiği gibi bir sonsuzluğu,içersindeki taravmanın uçuklatıcı noktalarında.Düşünüyor insan ve yine dalıp hülyalarına bir pembe boya daha sürüyor pervansızca!Hiddetli hüsranlar avuç açıp kapatana kadar hiçe sayılan paçavra bir anı gibi sağa sola sürükleniyor.Sonra akla geliyor en umulmadık anlarda...İşte o an gökyüzü kaskatı bir matem,bayramdan yeni çıkan bir gün gibi çatırdıyor,fırtına abluka altına alıyor kursaklarda düğümlenen sevinçleri,tam söylenecekken dilinde düğümlenen seni hayat bağlayacak sözcükleri...Uzun bir müddet sukünet ve ardından ardı sıra kesilmeyen bir duygu patlaması;içinde birikmiş,içini sancıtmış katran karası düşünceler,yaşama geçirlmekten aciz bir tutam sevinç,vesayreler,keşkeler,o çıldırtan gelmeyen ümitler beyninde bir akbaba sürüsünü andırırcasına çoğaldıkça çoğalır!

Ölüm geliyor akla son gidenin ardından ilk gelenin aklına.Düşünüyor,düşünüyor ve unutuyor ta ki diğerinin gittiğini görene kadar...Ölüm geliyor akla,sonsuzluğa...

ekim2009