Ölüm geliyor akla ilk farkedilenden son farkedilene.Duyuluyor sesi apansız koşuşturmalarda,anlatılan her hikayenin bilinçsiz içeriğinde...Ölüm geliyor varettiği gibi bir sonsuzluğu,içersindeki taravmanın uçuklatıcı noktalarında.Düşünüyor insan ve yine dalıp hülyalarına bir pembe boya daha sürüyor pervansızca!Hiddetli hüsranlar avuç açıp kapatana kadar hiçe sayılan paçavra bir anı gibi sağa sola sürükleniyor.Sonra akla geliyor en umulmadık anlarda...İşte o an gökyüzü kaskatı bir matem,bayramdan yeni çıkan bir gün gibi çatırdıyor,fırtına abluka altına alıyor kursaklarda düğümlenen sevinçleri,tam söylenecekken dilinde düğümlenen seni hayat bağlayacak sözcükleri...Uzun bir müddet sukünet ve ardından ardı sıra kesilmeyen bir duygu patlaması;içinde birikmiş,içini sancıtmış katran karası düşünceler,yaşama geçirlmekten aciz bir tutam sevinç,vesayreler,keşkeler,o çıldırtan gelmeyen ümitler beyninde bir akbaba sürüsünü andırırcasına çoğaldıkça çoğalır!
Ölüm geliyor akla son gidenin ardından ilk gelenin aklına.Düşünüyor,düşünüyor ve unutuyor ta ki diğerinin gittiğini görene kadar...Ölüm geliyor akla,sonsuzluğa...
ekim2009
hayat sürüklerken önüne kattığı birçok şeyi insan bir nefeslik duraklar arar ya işte aradığın belkide burası saklısında bir sızı taşıyan sevda yolcusu... (EMRE)
YanıtlaSil